روح اثر

طغیان

بر درگاهت می کوبم

رفته از خود،رسیده به تو

بغض سیاهی های فروخورده را،

بر سینه ات می شکنم به سپیدی.

در آغوشم بگیر،

طغیان ناگفته های بسیارم.

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *